Op de fiets, op de fiets

Ik houd van fietsen. Ik ben ook een beetje een schijterd en nou ook weer niet über-sportief dus ik wil liever niet op een renfiets. Want op een renfiets moet je hard (dat moet eigenlijk van niemand maar dat zit in mijn hoofd), En ik kan niet zo en wil ook niet altijd hard. En een renfiets heeft dunne bandjes en dan val je eerder, zeker als je hard moet. Bovendien heb ik geen renfiets en wel een andere die het prima doet. Een renfiets zou me nu geld kosten.
Voor ik met mijn tienjaarsroute tot mijn pensioen begon, fietste ik ook al regelmatig stukjes van mijn woon-werkverkeer. Dit is het punt waarop ik moet vermelden dat ik een vouwfiets heb. Dat vinden veel mensen stom en dat begrijp ik. Het is knap irritant als een vouwfietser voor je de overvolle trein in stapt en zijn fiets neerzet waar jij eigenlijk had willen staan, laat staan als de fiets tegen je aan komt en een zwarte veeg op je broek maakt. En dan heeft zo'n vouwfietser meestal ook nog een soort van onaantastbare blik. "Dit mag gewoon, en ik heb hier recht op." Ik probeer dus altijd lief en schuldbewust te kijken met mijn vouwfiets in een overvolle trein. Belangrijker: ik mijd de spits zo veel mogelijk. Omdat dat niet altijd lukt: sorry.

Maar ik bespaar nu dus geld door vrijwel al mijn woon-werkritjes op de fiets te doen. Dat is behoorlijk stoer want mijn woon ligt zo'n 23 kilometer van mijn werk. Daar bespaar ik zo'n 12,50 per week mee. Dat is per week 12,50 voor op het hoopje dat uit moet groeien tot een paar ton. (Dat leg ik later nog een keer uit.) Dat gaat niet snel, maar het gaat sneller dan de 5 euro per week die ik hier voorheen niet aan uitgaf en die ik eigenlijk meestal niet op de hoop stortte. Mr. Money Mustache maakt er mooie berekeningen bij met rente op rente en telt daar ook nog eens de kosten van de sportschool die je uitspaart bij op en daar dan weer rente op. Ik moet dat nog wat beter doorgronden voordat ik dat ook op mijn blog kan zetten.

Het heeft me niet eens zo heel lang gekost om mijn beleving hiervan te veranderen. Want als je dit voor het geld doet, word je nogal moedeloos. Per uur stelt het helemaal noppa-nada-niets voor en ondanks het enthousiaste rente-op-rente en additionele-besparingenverhaal schiet het voorlopig niet op.
Ik doe het dus voor mijn plezier. Die tijd op de fiets is mijn tijd. Soms ga ik zo hard ik kan en dan voel ik me een bikkel, soms ga ik lekker op mijn gemakje en geniet van alles wat ik zie onderweg (vechtende fazanten). Ik zorg dat ik me goed kleed tegen het weer, en als het echt pijpestelen regent dan neem ik de trein. Ik heb dus zomaar per werkdag twee kwaliteitsuren voor mezelf erbij gekregen en als bonus ben ik gezonder en bespaar ik geld.

Als je van oud naar nieuw leest, kun je hier klikken voor het volgende blog.