To bieb or not to bieb

Ik houd van lezen. Als mijn moeder me vroeger kwijt was, zocht ze me in de bieb. Daar vond ze me meestal ergens in een hoekje met een boek. Toch heb ik al een tijdje geen abonnement meer op de bibliotheek. Ik houd namelijk ook van boeken. En wel op een manier waarvoor het min of meer randvoorwaarde is dat die boeken van mij zijn. 

Hoe leg ik dat uit? 

- Ik sorteer en categoriseer, heb een database met voor mij relevante informatie van die boeken. 

- Ik ga op een kruk voor mijn boekenkasten zitten, eerst kijken, en dan trek ik de eerste uit de kast omdat ik een bepaalde passage nog eens wil lezen, en een uur later liggen er her en der opengeslagen boeken op tafeltjes en op de grond, fictie en non-fictie door elkaar, want schreef die schrijver ook niet iets over dat thema, en wat betekent dat woord eigenlijk precies?

Ik ben een ongelooflijke mazzelaar en woon in een huis waar vroeger een boekwinkel in zat: een ruimte met een vide en galerijtjes met boekenkasten tot het vier meter hoge plafond. De kasten zijn gevuld met boeken, waarvan ik er heel veel heb gekregen sinds we hier wonen. Ik heb ze nog lang niet allemaal gelezen. Ik heb dus mijn eigen bibliotheekje, en geen behoefte aan een abonnement omdat ik in mijn eigen bibliotheek mijn hart kan ophalen (hoeveel mazzel kun je hebben).

Maar nu is de openbare bibliotheek naast ons komen wonen. Daarmee is de drempel een heel stuk lager geworden. Vorige week was de opening en zijn we even binnen gelopen. Wat een heerlijke plek! Boeken en gezelligheid in een monumentaal pand. Heel veel meer heb je niet nodig om mij gelukkig te maken. Onze logeetjes waren erbij en die vonden het ook prachtig. Zelfs Meneer Money Wenkbrauw had het naar z’n zin. “Hee, hier kun je games lenen.”

Dus nu denk ik erover om toch weer een abonnement te nemen. Het is absoluut niet nodig, maar wel heel leuk.