Bespiegeling

Eigenlijk had het blog bij deze titel een andere inhoud: zes maanden MMW. Maar toen ik de titel 'Bespiegeling' intikte (als laatste) bedacht ik dat er op het moment een voor mij veel belangrijker onderwerp is dan Mevouw Money Wenkbrauw, en dat ik vandaag eigenlijk maar één bespiegeling wil schrijven:
Over mensen die huis en haard verlaten op zoek naar veiligheid, eten of geluk.

Wat moet het verschrikkelijk zijn als je je door geweld of honger gedwongen voelt je eigen plek te verlaten, je gezin aan grote risico's bloot te stellen. Ik kan het me niet voorstellen, ik heb het geprobeerd, maar ik heb gewoon nog nooit iets meegemaakt wat er in de verste verte op lijkt. Hooguit dat nare gevoel als je fiets vernield is door onverlaten. Maar dan dus niet je fiets maar je huis en dat je niet naar een winkel kan om met je bij elkaar gespaarde geld (weliswaar balend want dat geld was voor iets anders bestemd) een nieuwe te kopen, en dat je niet al die tijd niet kunt fietsen, maar dat je al die tijd geen dak boven je hoofd hebt en bang moet zijn dat ze de volgende keer jou 'vernielen' in plaats van je huis. Niet iedereen die vertrekt heeft dit meegemaakt, maar ze kunnen het zich wel voorstellen, want zulke dingen of nog erger gebeuren in hun omgeving.
Wat moet het bevrijdend zijn als je hoort dat er hoop is, dat er plekken zijn op de wereld waar vrede is, waar werk en eten is.

Mevrouw Money Wenkbrauw is voor mij een manier van leven om een droom te verwezenlijken. Ik wens elk mens toe dat hij of zij kan werken aan zijn droom en dat begint met een veilig dak boven je hoofd. Ik geloof dat het kan. Om daaraan mee te helpen heb ik een kleine bijdrage overgemaakt aan Artsen zonder Grenzen en hebben we ons ingeschreven bij een organisatie die mensen die willen helpen koppelt aan de officiële instanties. Helpen kan met tijd, aandacht of ruimte (of alledrie).