Misleiding en emotionele chantage (verjaring grondclaim)

Mijn ouders kregen een brief van de gemeente: een stukje van de voortuin zou eigenlijk gemeentegrond zijn. De gemeente bood het stukje te koop aan. Een aantal buren kreeg een vergelijkbare brief.

Al gauw had iemand ontdekt dat er iets met ‘verjaring’ was, en dat de gemeente onder bepaalde omstandigheden na een X aantal jaar geen aanspraak meer kon maken op de grond. Mijn ouders maakten zich überhaupt niet zo’n zorgen. Er werden grapjes gemaakt over dat mijn vader een vergoeding kon vragen voor het beheren van gemeentegrond. En als de gemeente stoeptegels in de voortuin wilde komen leggen, moesten ze dat vooral doen. Maar alle gekheid op een stokje, wilden ze toch wel graag weten hoe het nou zat. Dat heb ik even voor ze opgezocht op internet:

Het komt erop neer dat als je meer dan 10 jaar ‘te goeder trouw’ grond in je bezit bezit hebt en dat ook aan kunt tonen, de grond je eigendom is geworden. Je kunt dat bijvoorbeeld aantonen door verklaringen van je buren, en die ondersteunen met foto’s, waarop bijvoorbeeld te zien is dat de tuin ook vroeger al die grens had (die foto’s moeten dan wel dateerbaar zijn; in ons geval was dat eenvoudig omdat mijn ouders een nieuw huis gebouwd hebben op het perceel en de grens voor de bouw van het huis).

Tot mijn verbazing is er een vergelijkbare regeling voor als je de grond niet te goeder trouw in bezit hebt. De verjaringstermijn is dan 20 jaar. Dus ook als je je ooit grond onrechtmatig hebt toegeëigend kun je rechtmatig eigenaar worden.

Op basis hiervan heb ik een verklaring opgesteld voor mijn ouders en een aantal buren om aan te tonen dat ze die grond allemaal al meer dan 10 en zelfs meer dan 20 jaar in bezit hebben. Ik heb er een eenvoudige begeleidende mail bij geschreven waarin we de gemeente hebben meegedeeld dat het recht van de gemeente op de grond verjaard is en dat de grond dus van mijn ouders is.

Vervolgens kregen mijn ouders een brief dat B&W had ingestemd met de verjaring. Daarvan gingen mijn wenkbrauwen licht omhoog, want het is niet iets waar zij mee in kunnen stemmen of niet. Het is een gevolg van de wet. Als het er echt op aan komt, beslist de rechter erover. 

Maar goed, waar mijn wenkbrauwen verder van omhoog gingen: De gemeente verzocht mijn ouders uiterlijk 1 september 2015 een akte van verjaring in te laten schrijven bij de notaris. Mijn wenkbrauwen gingen omhoog omdat ik tijdens mijn eerdere zoektocht op internet al tegen was gekomen dat inschrijven bij de notaris helemaal niet hoeft. Die indruk werd hier toch sterk gewekt. Er werd in ieder geval niet bij gemeld dat dit optioneel was.

Ik controleerde het nog een keer, en het hoeft inderdaad niet. We lieten het daarbij.

De gemeente niet. Vorige week kreeg mijn vader een herinneringsbrief. “Tot op heden heeft deze registratie niet plaatsgevonden. Wij verzoeken u nogmaals om de verjaring uiterlijk dit jaar te laten registreren.” Er staat wederom niet dat het verplicht is, maar je kunt zeker die indruk krijgen. Ik belde de gemeente om te vragen of zij dachten dat het verplicht was: “Eh nee, het is niet verplicht.” Op mijn vraag waarom ze het dan tot twee keer toe verzoeken met een deadline erbij zonder erbij te vermelden dat het optioneel is, was het antwoord dat het voor de gemeente wel heel fijn zou zijn.

Nou begrijp ik dat dat voor de gemeente fijn is. Het is wel zo duidelijk in de administratie en zo. Maar de kosten zouden voor mijn ouders zijn en de gemeente ging daar niet in bijdragen. Ik vind het gewoon niet zo netjes om je burgers op kosten te jagen zonder ze te informeren over de keuzes die ze daarbij hebben. Ik vind het misleidend.

Ik belde mijn vader om nogmaals te bevestigen dat hij het niet notarieel vast hoefde te laten leggen. Hij vond het fijn dat hij wist dat hij wat te kiezen had en zou even bij de notaris langs gaan om te vragen naar de kosten.

Van het antwoord van de notaris gingen mijn wenkbrauwen nog hoger omhoog, ze zaten zo ongeveer tegen het plafond. Niet zozeer vanwege de prijs, hoewel die flink was (795 euro). Nee, ik was en ben diep verontwaardigd over het commentaar dat hij erbij gaf: “Je gaat je dochters toch niet opzadelen met dit probleem, dat doe je ze toch niet aan, daar heb je dat geld toch wel voor over.” Dat is je reinste emotionele chantage! Het gaat hier om de notaris die altijd alle notaris-zaken voor ons gezin heeft gedaan. Hij kent ons goed en weet heel goed dat dit op geen enkele manier een probleem voor mij en mijn zus is. We hebben samen voor hetere (juridische) vuren gestaan en ook financieel zou dit voor ons nooit een probleem zijn. Het is een potentieel klein hobbeltje bij een eventuele verkoop, niet per definitie een probleem (het gaat om een relatief klein stukje ten opzichte van het hele perceel).

De notaris kan naar deze en eventuele volgende opdrachten fluiten.

Een paar concrete moralen in dit wat lange verhaal:

• Als de gemeente grond aan je wil verkopen waarvan je denkt dat die al van jou is, zoek dan even uit hoe het zit. (scheelt in dit geval ongeveer 2.500,-)
• Als de gemeente je iets verzoekt, zoek dan even uit wat je rechten en plichten zijn zodat je weet wat je te kiezen hebt. Je kunt er helaas niet op rekenen dat de gemeente alle kanten van de zaak belicht en je volledig informeert. (scheelt in dit geval 795,-)
• Wees op je hoede als er argumenten met een emotionele lading worden gebruikt door mensen die geld aan je kunnen verdienen. (scheelt in dit geval diezelfde 795,-)