Als de allerlaatste dag

Ik ken hem van Youp van ’t Hek (hier een mooie versie), maar je hoort het advies uit vele hoeken: leef je leven als was het de laatste van je leven.

Ik geniet van mijn leven zoals het nu is, maar als de dokter tegen me zegt: “Mevrouw nog twee maanden” dan ga ik toch een paar dingen anders doen. Waarom doe ik dat niet nu dan? Ik weet immers niet of ik nog meer dan twee maanden heb. Niemand weet dat.

Het verschil is dat als je een deadline hebt gekregen van je dokter, je vrij zeker weet dat het niet (heel veel) langer gaat duren. Dan hoef je dus niet te zorgen voor een leuk later; alleen maar voor een leuk nu. Maar als je kans op later nog best groot is, is het ook wel fijn om ervoor zorgen dat de kans op een leuk later groter is. 

Voor mij geldt dat mijn nu lang niet zo leuk is, als ik weet dat ik mijn eventuele later verwaarloos. Dus zorg ik voor later. Dat doe ik in het klein: ik stop een boek in mijn werktas, waardoor ik meer moet sjouwen, maar waardoor ik wel later op de terugweg in de trein lekker kan lezen. Dat doe ik in het groot: ik werk vier dagen in de week waardoor ik in mijn vrije tijd -nu en later- dingen kan doen, die ik leuker vind dan werken.

Zorgen voor later staat overigens heel veel dingen van het laatste-dag-advies niet in de weg:

• Doe leuke dingen.
• Investeren in later is goed, maar doe geen dingen waar je nu ongelukkig van wordt.
• Laat je geliefden weten dat je van ze houdt.
• Als er ruzie of zoiets is, maak het dan goed. En als dat meer tijd nodig heeft, laat dan nu vast weten dat je graag wil dat het goedkomt.

 Misschien is niet zo’n slecht idee om eens te bedenken wat je zou doen, als je nog twee maanden had en verder geen beperkingen. En dan vervolgens bedenken welke van die dingen je nu kunt doen (of voorbereiden) zonder je voorzieningen voor een leuk later significant te benadelen.