Dikke duim

Terwijl ik een beetje vertwijfeld naar de volgende check-plan-spaar-mail van het Nibud zit te staren - hoe moet ik hier nou weer chocola van maken, laat staan de mensen die dit programma volgen omdat ze hulp nodig hebben bij hun financiën - krijg ik een appje van één van mijn schuldhulpmaatjes. Met hem doorloop ik een min of meer vergelijkbaar traject, maar dan met intensieve persoonlijke coaching.

Langzaamaan

Weken heb ik lopen vragen naar zijn 'saldo' (om allerlei redenen kan hij beter niet op de bank sparen) tijdens bezoekjes en telefoongesprekken. Ik kreeg kramp in mijn duim van het appen. De eerste weken waren zijn antwoorden totaal ontwijkend. Vervolgens onnauwkeurig: "50  of 40 euro, denk ik, ik geef het steeds aan mijn vader, ik wil het zelf niet weten". Steeds weer heb ik hem uitgelegd hoe belangrijk het is om het wel zelf te weten. Ik heb daarbij ook aangegeven dat ik snap dat het voor hem moeilijk is. Dat ik er ben om hem te helpen, en dat het mooi is dat zijn vader helpt; je staat er niet alleen voor. Langzaamaan ging het beter, de laatste weken kreeg ik steeds binnen een dag antwoord. En vanavond, voor mijn vaste app-moment op woensdagochtend, verrast hij me.

Gat

Hij meldt me uit zichzelf hoeveel hij deze week opzij heeft gezet, en hoe hoog het totaalbedrag inmiddels is. Ik spring een gat in de lucht. Niet zozeer om het bedrag, dat is zeker mooi, maar veel belangrijker vind ik dat hij het uit zichzelf meldt.

Hij begint het 'check'-gedeelte onder de knie te krijgen. En het werkt. Want het volgende appje dat hij me stuurt luidt:

"Voel me gelukkig" 

En dat is waar het om gaat. Daar word ik ook blij van. Dus ik heb hem een dikke duim en een dikke dankjewel voor het bericht gestuurd.