Trots

Ik las een wat ouder bericht van Mom4life over status. Het ging over je huis en de status daarvan. Het eindigt met de vraag: "Ben jij gevoelig voor wat anderen van je huis denken?" Goede vraag, ik denk er wel eens over na. Want ik denk dat het sociaal wenselijke antwoord is dat je daar niet gevoelig voor bent en dat antwoord zou ik ook graag geven. Maar als ik helemaal eerlijk ben, is dat niet waar.

Wij wonen in een bijzonder huis. Het is oud en heeft een rol gespeeld in de geschiedenis van de stad waar we wonen. Of in ieder geval het bedrijf dat hier gezeten heeft en lang succesvol is geweest, heeft die rol gespeeld. Ook nu dat bedrijf (al meer dan vijftien jaar) verdwenen is uit de stad, staat het pand daar nog symbool voor voor vele stadsgenoten. Heel regelmatig krijg ik verhalen te horen van oud-medewerkers van de betreffende drukkerij. Een enkele keer negatief, maar veel vaker positief. Dat vind ik leuk.

De geschiedenis gaat verder terug dan de verhalen van de oud-medewerkers. De drukkerij is ooit begonnen als boekhandel/uitgeverij. Ook dat ging goed en in het laatste kwart van de negentiende eeuw liet de eigenaar een winkelpui en een schitterend winkelinterieur bouwen geheel in de stijl van die tijd. De pui en het interieur zijn er nog. Regelmatig staan er mensen door het raam naar binnen te turen, en meestal vinden ze het mooi. Ook dat vind ik leuk.

En dan heb je nog voor de echte literatuurliefhebbers het feit dat hier één van de bekendste Nederlandse dichtbundels uit de negentiende eeuw is gedrukt. Zoals gezegd: dat is echt iets voor de liefhebbers. Maar ze zijn er, en elk jaar spreek ik er wel een paar. "O, wauw, was dat hier?" En dat vind ik heel erg leuk.

Ik merk dat ik trots ben op ons huis, voor een groot deel komt dat door wat ik hierboven beschrijf. Maar dat is niet mijn verdienste. Ik noem het dan ook vaak misplaatste trots. Wat heb ik nou aan die geschiedenis bijgedragen? Aan de geschiedenis zelf niets. Wel hebben we de oude kleur van het winkelinterieur in ere hersteld, de boekenplanken teruggebracht en de privacyfolie die op de ramen zat toen we het huis kochten weggehaald. Zodat iedereen die wil, even naar binnen kan kijken. Omdat de vloer rot was, hebben we een nieuwe parketvloer ontworpen en laten leggen. Dat is alles bij elkaar nog steeds een kleine bijdrage (we geven zelfs nauwelijks privacy op; de oude winkel is maar een klein deel van ons woonoppervlak, in de andere kamers is het een stuk moeilijker binnen kijken). Toch voel ik me trots en vind ik het leuk als ik zie dat er mensen bewonderend naar binnen staan te kijken of staan te lezen in de dichtbundel die ik voor het raam heb gezet. Dan denk ik: "Wat ben ik een geluksvogel dat ik daar woon."

Dus: ja, ik ben wel gevoelig voor wat anderen van m'n huis denken.

Ik denk overigens ook dat mensen die wel eens bij ons binnen zijn geweest ons huis rommelig vinden. Ook daar ben ik een beetje gevoelig voor. Ik zou best graag aan iedereen een keurig opgeruimd huis laten zien. Maar ik vind dat niet (meer) belangrijk genoeg om steeds op te gaan ruimen als er iemand komt. Soms wel, uit respect en omdat een opgeruimd huis ook wel eens fijn is. Maar we wonen hier, zijn hier op ons gemak en bij onze levensstijl past dat we niet altijd meteen opruimen. Daar ben ik niet trots op, maar het is nou eenmaal wel hoe wij ons prettig voelen.