Kronkel over een gratis vrije dag

De goedkoopste manier van lezen is toch nog altijd: lezen wat je al hebt. Ik heb heel veel boeken gekregen en ze nog lang niet allemaal gelezen. Ik besloot linksboven in mijn kast te beginnen. Al bij de C (ze staan netjes op alfabet) kwam ik het eerste boek tegen dat ik nog niet gelezen had. Tussen Mal en Dwaas van Simon Carmiggelt.

Ik verwachtte er niet al te veel van, maar zat al snel hardop te lachen. En dat om stukjes van bijna zeventig jaar oud. En toen kwam ik ook nog een stukje tegen over wat je op een vrije dag kunt doen als je geen geld hebt om iets leuks te doen.

"Doe liever kleine, beminnelijke dingetjes, die er anders bij inschieten. Praat eens met de poes. Roep "Mooi weer, buurvrouw" uit het venster. Was uw hals. En stap dan ontvankelijk de straat op."

Het vraagt slechts een klein beetje ontvankelijkheid om het leuke van deze tips in te zien. Was uw hals is misschien een beetje een rare, maar jezelf opfrissen is vaak ook wel prettig dus die snap ik bij nader inzien toch wel. Hij gaat verder en raadt zijn lezers aan om op een brug te gaan staan en zeer bedroefd in het water te kijken. "Het heeft niet de geringste zin, doch het ontspant de geest en is geheel gratis." Klinkt best wel Zen (en/of vol droge humor). Had zomaar in een eigentijds magazine met gelukstips kunnen staan. Ik vind het wel wat, vooral ook omdat je het niet vol hoeft te houden van Carmiggelt:

"Gaat het op den duur vervelen? Dan maar flink doorstappen naar het postkantoor, ten einde de vulpen op staatskosten te vullen." Ik houd niet zo van dingen op staatskosten doen, omdat het inkomen van de Staat toch voor het grootste deel door mij en collega-belastingbetalers bij elkaar gebracht wordt. Maar dit is lang geleden dus het zij hem vergeven. En ik weet nu tenminste dat je vroeger blijkbaar je vulpen kon vullen op het postkantoor. Nutteloos maar leuk weetje, vind ik.

"... Maak praatjes met die en gene en binnen het uur zult ge stuiten op zo'n aardige man, die u precies weet uit te leggen waarom er hélemaal geen oorlog komen kàn. Zulke gesprekken zijn verkwikkender dan een Turks bad." Heerlijk, iemand die je geruststelt, én weer een weetje: Turkse baden waren toen al bekend onder Nederlanders, dat had ik dan weer niet verwacht.

Nog eentje, waar ik het niet per se mee eens ben (hoewel ik niet zo van bioscopen houd) maar hij verwoordt het zo heerlijk: "Mijd de bioscoop, want tien tegen één wordt daar de een of andere huilerige morbiditeit vertoond, zodat ge er na een uur op handen en voeten uit komt kruipen. (...) want de hele verdere middag loopt ge na te simmen over het droevige lot van die dame uit Hollywood of die heer uit Parijs. En ik vraag maar - wat gaat het u áán, op een vrije dag."

De citaten komen dus uit: Tussen mal en dwaas, S. Carmiggelt (uit 1949), een aanrader.