(Nog) een verhuurhuis

We kochten eind 2018 dus een tweede huis, Meneer en Mevrouw, samen. Het is een gezamenlijke investering, en dat terwijl we onze financiën het liefst zo gescheiden mogelijk houden. We hebben bijvoorbeeld allebei aandelen, maar niet samen. We hadden niet eens een gezamenlijke spaarrekening. Nu wel, maar alleen voor reserveringen voor dat tweede huis.

Met liefde gescheiden

Het idee daarachter is dat we met liefde hier en nu alles delen. De kosten van ons gezamenlijke leven verdelen we naar rato van inkomen (actief en passief); onze vermogens houden we gescheiden. 

Dat betekende tot voor kort dat we ook niet samen een huis wilden kopen als investering. Maar ik wilde toch wel erg graag ook zo'n investering doen en Meneer wilde ook wel een tweede verhuurhuis erbij. Apart hadden we daar (nog) niet genoeg geld voor. Samen wel. Toen hebben we er nog eens naar gekeken en het volgende bedacht.

60-40

We hebben het huis niet fiftyfifty gekocht. Meneer heeft 60% betaald en ik 40%. Dat betekent dat Meneer 'in de lead' is. Mochten we het ergens echt niet over eens worden (wat we niet van plan zijn), dan beslist hij. Mochten we de boedel ooit moeten verdelen (wat we niet van plan zijn), dan is het het meest logische dat hij me uitkoopt. 

Alle baten en lasten gaan vanzelfsprekend ook volgens de verdeelsleutel 60-40.

Bod geaccepteerd en ingetrokken

Toen we dat eenmaal bedacht hadden, konden we weer op huizenjacht. We screenden flink wat huizen en bezochten er ook best wel wat. We deden een paar keer een bod - iedere keer spannend - en werden het niet. En toen deden we een bod en werden het wel. We keken nog eens goed naar de opgegeven vierkante meters (waarop we de potentiële huurprijs en dus ons bod gebaseerd hadden) en vroegen ons ineens af of het getal wel klopte. We gingen opnieuw langs met een meetlint. Het klopte niet, ruim niet, en dus annuleerden we de koop.

Hadden we dat niet moeten checken voor we het bod deden? Ja, natuurlijk. Maar het is een markt waarin je snel moet schakelen en we gingen uit van de betrouwbaarheid van de gegevens van de makelaar (plus of min 10%, of eigenlijk alleen min 10% want we hebben nog nooit meegemaakt dat het huis groter bleek dan opgegeven). Dat was dus een leerpuntje. Gelukkig zaten we nergens aan vast en hoefden we zelfs niet in de strijd te gooien dat we verkeerd geïnformeerd waren. Dat zagen ze zelf ook wel in.

De volgende

We hadden, zodra we doorhadden dat er waarschijnlijk iets niet goed zat, al een bod gedaan op de volgende op ons lijstje. En ja hoor: ook daar werden we het. Het hielp enorm dat we geen voorbehoud hoefden te maken. Bouwkundig was er het een en ander te doen, dat hadden we zelf al gezien en daar hadden we rekening mee gehouden in ons bod. Financieel hoefden we ook geen voorbehoud te maken, want we hebben het zonder hypotheek gekocht.

Rollercoaster

Dat was best een rollercoaster: blijdschap om het geaccepteerde bod, spanning omdat het nu echt zou gaan gebeuren, stress omdat het misschien wel niet klopte, teleurstelling dat het echt niet klopte, opluchting dat we nergens aan vast zaten, maar ook wel weer jammer dat we niks hadden, en toen toch weer blijdschap (en spanning) om het volgende geaccepteerde bod.

Nog een keer over thee

Ik was al bezig aan een blogje over het verhuurhuis, maar deze moet er even tussendoor. (Ook omdat ik het best wel lastig vind het blogje over het verhuurhuis te structureren, terwijl deze behoorlijk simpel is. En wel leuk, toch?)

Ik kwam op Bored Panda een breisel van de touwtjes van theezakjes tegen! Haha, je kunt altijd nog verder gaan. Mijn vader haalt overigens ook altijd de touwtjes van theezakjes. Niet om te breien, maar omdat de kippen erin stikken. Het theezakje gaat bij het groenafval dat naar de kippen gaat, en het touwtje bij het gewone afval.

Ik googelde even door en kwam nog wat tips tegen voor wat je met gebruikte theezakjes kunt doen. Dus als je nog niet over bent op de losse thee, dit kun je doen met gebruikte zakjes:

1. Je kunt er muizen en wallen mee wegjagen. Dat laatste is wel een bekend beeld voor mij: vrouwen met theezakjes op hun ogen. Dat van die muizen wist ik niet.
2. Het schijnt ook te werken tegen snijwondjes, blauwe plekken, een verbrande huid, zweetvoeten, een stinkende adem en jeuk. Een soort medicijnkastje is het eigenlijk.
3. Je kunt er mee bakken. Vlees schijnt malser te worden als je een gebruikt theezakje in de pan hangt waarin je het vlees bakt, beetje water erbij en gaan.

Dat van dat bakken vind ik wel heel verrassend. 

Ik begin bijna spijt te krijgen van mijn overstap. Maar ik geniet op het moment erg van m'n losse thee dus ik ben nog niet terug aan de zakjes. Ik heb deze dingen dan ook allemaal niet uitgeprobeerd. Ik heb het bij elkaar gegoogeld. Dank aan Weekend.knack.be, de huishoudbeurs en Margriet. O, en Bored Panda natuurlijk. Die hele post (over hergebruik) is wel inspirerend, inspirerend en grappig.

Van groot naar klein: thee

Van de grote bedragen van huizen verhuren naar de kleine bedragen: thee.

Na mijn 'werkweek' zag ik in de prullenbak een hoop theezakjes en van die papiertjes waar de zakjes in gezeten hadden. Ik drink een pot thee in anderhalf uur. Meneer drinkt ook nog wel eens mee (veel minder maar toch). Dus er lagen ruim 20 zakjes en papiertjes van drie dagen.

Veel afval en veel losse thee

Dat is relatief veel afval. Er zijn grotere zaken, maar al die zooi voor thee?
Eerst nam ik me voor om die papiertjes netjes bij het oud papier te doen. Toen bedacht ik dat ik die zakjes helemaal niet wil, stomme verpakkers. En toen bedacht ik dat ik veel losse thee had. De voorraad was in december (kerstpakketten) aangevuld met de meest exotische theetjes, gelukkig ook lekkere.

Besparing

Ik zocht zo'n unit om losse thee in te doen, vond er een met schimmel, maar ook twee goede. Oké, eentje moest ik bijbuigen, ontdekte ik met een mond vol blaadjes. Maar dat bijbuigen kon gewoon en de schimmel ging er in de vaatwasser uit. Nu drink ik al drie dagen heerlijke thee.
Scheelt twee doosjes thee per week. Een dikke vette besparing van €1,36. En een bergje afval minder.

Verhuren: het vervolg

Meneer heeft nu bijna vijf maanden huurders. Hoe gaat dat?

De huur:  een tikje onregelmatig

Ik schreef al eerder dat de huur voor oktober te laat werd betaald. Die voor november was op het nippertje: de 31e, maar op tijd is op tijd. De huur voor december was drie dagen te laat, die voor januari echter kwam al op 17 december - met een berichtje erbij dat ze zeker wilden weten dat het goed zou gaan rond kerst. De huur voor februari is inmiddels ook al gestort.

Dat gaat dus behoorlijk goed. Enige puntje is dat het er nog steeds op lijkt dat ze geen automatische overschrijving hebben. Als ze dat wel hebben kun je er net iets zekerder van zijn dat de huur elke maand op tijd komt, maar checken moet je het toch dus het maakt niet heel veel uit.

Alles keurig

Meneer is in november even langs geweest om de ketel en verwarming te checken. Met de cv-installatie was alles goed en verder zag het er ook allemaal keurig uit. Dat was wel fijn om te zien.

Ik vind het heel spannend allemaal.

Saai en spannend

Het is dus eigenlijk heel saai en dat is precies de bedoeling. Toch is er wel spannend nieuws van het verhuurfront: we hebben inmiddels nog een huis gekocht om te verhuren. Ja, je leest het goed: 'we' - samen dus - en 'huis' in plaats van appartement. Behoorlijk anders. Ik vind het heel spannend allemaal. Binnenkort zal ik er wat meer over schrijven.

Fruit-vlagen

Ik ben een onhandige fruit-eter. Bij vlagen eet ik met plezier veel fruit, maar tussen die vlagen door niet. En dan heb ik er ook echt geen zin. Het lastige is dat die vlagen niet zo goed te voorspellen zijn en ook nog eens fruit-specifiek zijn. Dus ik kan best zin in peren hebben. Als er dan appels op de schaal liggen, sla ik liever over.

Een net

Soms koop ik weer een net mandarijnen, eet er fanatiek vier op en dan heb ik geen zin meer. Vervolgens worstel ik me met lange tanden door de rest van het net heen. Overdrijven is een kunst, maar eerlijk gezegd duurt het soms wel zo lang, dat ze niet meer goed kúnnen zijn. Zonde.

Zo ging het ook met de sinaasappels die ik voor Kerst kocht. Ik had er één nodig voor het hoofdgerecht van het kerstdiner, maar kocht een heel net. Want: lekker, sinaasappels! Het ging behoorlijk goed, maar de laatste twee wilden niet op.

Bruine vlekken

Ze lagen maar te liggen op de fruitschaal. Eentje kreeg zelfs al bruine vlekken. Ik zat in een bessenvlaag. Geen zin in sinaasappels, en al helemaal niet in sinaasappels die waarschijnlijk al een beetje uitgedroogd waren. Maar gisterochtend waren de bessen op. En ik had wel zin in kwark met fruit.

Ik besloot een sinaasappel open te snijden. Eigenlijk meer met het idee dat ik dan zou zien dat hij echt niet meer goed was en dat ik hem weg moest gooien, dat ik mijn toevlucht moest nemen tot jam of honing of zo. Dat had ik bijna rechtstreeks gedaan. Maar de sinaasappel had andere plannen. De schil was wat hard en droog, maar de binnenkant was nog sappig en lekker. Heerlijk in de kwark, gisteren en vanochtend!

Gelukje

Dat was een klein gelukje. Ik probeer zo min mogelijk eten weg te gooien. Dat gaat best goed, maar ik ben er geen kampioen in. Ik ruik of proef eigenlijk wel bijna altijd voor ik dan toch iets weggooi. Dit sinaasappelincident herinnert me er weer aan dat je dat écht altijd moet doen. Laatst sprak ik iemand die zelfs niet aan een pak melk ruikt als het op of over de datum is, gewoon meteen weg! Dat is echt zonde. Die datum is een ten-minste-houdbaar-tot-datum. Ik beslis liever zelf of mijn eten nog goed is, dan dat ik het zo'n datum laat doen.

Diepvriesfruit

Aan mijn fruitvlagen moet ik nog werken. Met diepvriesfruit (die bessen bijvoorbeeld) is het niet zo'n probleem, maar ik eet ook graag vers fruit. Voorlopig zeg ik maar tegen mezelf dat ik me niet zo moet aanstellen en gewoon moet eten wat er nog ligt. En gewoon meer ervan eten als ik er wel zin in heb, niet zuinig doen met zo'n net.

Piep, de rookmelder gaat

Om 5:13 werd ik wakker van een rookmelder. Geen paniek, het was een kort piepje. De batterij is bijna leeg dus. Goed om daaraan herinnerd te worden, maar liever niet om vijf uur 's ochtends.

Vuurzee

Toch heb ik het er wel voor over: af en toe op onhandige tijdstippen gestoord te worden door het irritante geluid van de rookmelder. Ik moet er niet aan denken dat het huis afbrandt met ons erin. Dat, terwijl we lekker bovenin liggen te slapen beneden ergens een klein vonkje een groot vuur wordt. Dat we, als we er al wakker van worden, alleen maar een verzengende vuurzee zien waar eerst de trap was. Of dat we stikken van de rook.

Je moet rookmelders hebben

Ik had het er laatst over met buren. "Rookmelders? Nooit aan gedacht." Ze keken me verbaasd aan, bijna of ze water zagen branden. Dat was waarschijnlijk omdat ik hen zo aankeek. Hoe kun je nou nog nooit aan rookmelders hebben gedacht? Ik was echt een beetje geschokt.

Nog even los van dat je niet wil stikken of verbranden en niet je dierbare spullen kwijt wil raken. Je wil ook niet dat je huis afbrandt. Nou zijn rookmelders geen garantie tegen afbranden, maar ze helpen wel bij het tijdig bestrijden van vuur. En net zoals een opstalverzekering in mijn ogen een van de drie verzekeringen is die je moet hebben (naast een ziektekosten- en aansprakelijkheidsverzekering; en meer niet), moet je gewoon rookmelders hebben. Want je huis met een deel van de spullen erin heb je nodig, en kun je niet zo makkelijk vervangen. Het is verschrikkelijk duur, deels zelfs onbetaalbaar.

Eigenbelang

Ik heb de buren gevraagd of ze alsjeblieft rookmelders willen kopen. Dat was maar een klein beetje eigenbelang. Het zijn overburen, er zit een flinke gracht (Haven) tussen onze huizen. Dus bang voor overslaand vuur ben ik niet. Maar het zijn best leuke buren, en het lijkt me verschrikkelijk ze door zoiets te verliezen.

Batterijen opladen

En wij? Wij gaan de batterijen van alle rookmelders opladen. Als er één piept, doen we ze allemaal. Anders word ik binnenkort weer op een onzalig tijdstip wakker.
Of die dingen niet heel vaak voor niets afgaan, vroegen de buren nog. Nee, je hebt tegenwoordig heel goeie rookmelders. Ja, als je pannenkoeken gaat bakken zonder de afzuigkap aan te zetten, wil zo'n ding nog wel eens loeien. Maar eigenlijk is het wel fijn dat je eraan herinnerd wordt om de afzuigkap aan te zetten toch?

Maatregelen tegen de kou: een hoed

Het is weer schitterend weer. Maar de buurman die dit weekend bij amper twee graden boven nul beweerde dat het niet koud was, heb ik toch even aan zijn voorhoofd gevoeld. Hij had het inderdaad niet koud. Ik vind echter dat je wel kunt stellen dat het buiten koud is.

Als het buiten zo koud is, is het binnen in ons nog niet overal geïsoleerde huis minder aangenaam bij onze standaard-kamertemperatuur. Ik had altijd de muts in de strijd tegen de kou. Nu heb ik daar een variant op: de hoed. Ik weet eigenlijk niet waarom ik dat niet eerder heb bedacht.

Ik heb best wel wat hoedjes liggen. Nou ga ik niet met een schouderbrede bruiloftshoed achter mijn computer zitten, dan zet ik liever een muts op. Maar gewoon een leuk hoedje op mijn hoofd doet wonderen voor mijn (gevoels)temperatuur. En het is weer eens wat anders dan een muts.