366 euro moet ik betalen, uiterlijk vandaag. Ik heb niet. Nou ja, dat is niet waar, maar ik heb het niet meer op mijn lopende rekening. Ik moet het van mijn spaarrekening halen. Ik wist dat al twee weken. Toch heb ik tot vandaag gewacht. Eigenlijk heel onhandig.
Ik denk dat ik heb gewacht omdat ik het niet van mijn spaarrekening wilde halen. Het afgelopen jaar ben ik vooral bezig geweest met storten op mijn spaarrekening. Geld eraf halen was niet meer de bedoeling. Dat wordt straks anders. Ik krijg nog 1 keer salaris en daarna komt mijn leefgeld van m'n spaarrekening. Maar nu nog even niet, dacht ik. Het voelt als een soort van falen dat het nu toch moet. (Terwijl ik begin deze maand nog een flink bedrag gestort heb. Het is dus gewoon een kwestie van iets minder sparen deze maand). Ik lig er niet wakker van, maar ik merk wel een drempeltje voor mezelf.
Ik heb blijkbaar ook nog een soort rare verwachting op een wondertje gehad of zo. Want als ik inlog bij de bank, ben ik een heel klein beetje teleurgesteld dat die factuur er nog steeds staat en dat mijn saldo nog steeds ontoereikend is om het te betalen. "Ja, koekoek, wat had je dan gedacht" mompel ik en vind mezelf raar.
Ik vul mijn saldo aan vanaf mijn spaarrekening en betaal de factuur. En ik denk dat ik mensen die hun post niet openmaken omdat ze weten dat er rekeningen in zitten die ze niet kunnen betalen, nu een klein beetje beter begrijp.
Je moet jezelf niet raar vinden joh, helemaal niet nodig. Je hebt jezelf juist iets goeds aangeleerd, namelijk wat je overmaakt naar je spaarrekening ook daar laten staan. Misschien ben je iets te fanatiek geweest met overmaken, ik begrijp je gevoel, (bij mij voelt het ook als falen als ik iets terug moet storten) maar dat doe ik toch liever dan dat ik dadelijk een aanmaning krijg met administratiekosten.
BeantwoordenVerwijderenWel een hele eerlijke blog overigens, leuk geschreven!
Dankjewel!
BeantwoordenVerwijderen