Ontbijt op bed

Zaterdagochtend, vijf over acht, ik loop, zoals ik wel vaker doe op zaterdag op dit tijdstip naar de supermarkt: op 'jacht' naar ingrediënten voor een vers ontbijtje. Ik heb geluk: de zon schijnt en toont de stad op haar mooist. Ze maakt een verlaten indruk, zoals altijd op dit tijdstip. Toch denk ik nu aan corona, terwijl ik anders aan lekker uitslapende mensen denk. Vreemd hoe dat werkt in je hoofd.

Plaatje van een ander rustig moment

Als ik de zon verruil voor het tl-licht van de supermarkt, snap ik niet meer waarom het op straat zo rustig was. Normaal ben ik hier alleen met een paar ouderen die voor de aanspraak lijken te komen. Nu is het druk. Ik snap het wel. Gistermiddag om vier uur was het brood al op.

Wat ik niet snap, is dat er op meerdere plekken groepjes ontstaan. "Ook aan het hamsteren?" joviaal slaat de man de ander op zijn schouder. "Ja, hehe" antwoordt deze en stompt de ander vriendelijk in de buik, waardoor ze naar elkaar toebuigen.

Dat is toch gewoon dom? Je kunt best een praatje maken, zo moeilijk is dat niet zonder elkaar aan te raken en met een beetje afstand. Deze mannen praatten er luid genoeg voor. Ik ben te laf om er iets van te zeggen. Ik pak mijn flesje jus, croissantjes (en dat brood dat er gisteren niet meer was) en reken af bij de zelfscankassa.

Ik verruil het tl-licht weer voor de zon en geniet van de stad. Vrolijk knik ik een man die net komt aanfietsen een goedemorgen toe, en hij mij. Thuisgekomen breng ik Meneer Money Wenkbrauw ontbijt op bed. Warme croissantjes dit keer, want toch maar even opgepiept.