Roman over financiële onafhankelijkheid

Helemaal onverwacht kwam ik het tegen. In een roman. Een verhaal over financiële onafhankelijkheid. Een vader spaart voor financiële onafhankelijkheid, vooral voor zijn dochters. Hij droomt ervan om ze vrijheid mee te kunnen geven ('betaalbaar geluk'). Dus hij spaart. Hij verhuurt de zolderkamer van hun huis en de huuropbrengsten zet hij apart voor financiële onafhankelijkheid.

[Als u weet over welk boek het gaat, roep dan hard het antwoord en 'stop de tijd' over de wifi. het eerste goede antwoord verdient eeuwige roem onder de lezers van dit blog.]

Het verhuren van een kamer of een heel huis is een vrij gebruikelijke methode onder de financieel-onafhankelijk-adepten. Maar deze vader laat de huur 'discreet verdwijnen' naar het buitenland. En daar wordt het discutabel. Nou wil ik niet beweren dat iedereen die met financiële onafhankelijkheid bezig is, alles helemaal netjes doet. Maar meestal is dat toch wel het idee en de boodschap: het kán gewoon, binnen de lijntjes. Er wordt misschien creatief met regeltjes omgesprongen en er worden grenzen opgezocht, maar wel binnen de lijntjes dus.

Gaandeweg het boek komen er steeds meer discutabele trekjes van de man boven drijven. Stukken discutabeler dan geld discreet naar het buitenland laten verdwijnen. Met de financiële onafhankelijkheid wordt het trouwens niets. Hij spaart ijverig, niet alleen van de huur, maar als het doel langzaam dichterbij komt, wordt hij te fanatiek. Hij stapt over van zijn 'normale belegging' op een hedge-fonds. Er wordt hem nog gevraagd of hij niet een beetje wil spreiden. Maar nee, de resultaten van het fonds zijn spectaculair en dat wil hij ook. Dus hij stopt zijn hele vermogen, een miljoen, in het hedge-fonds. 

Ik vraag me trouwens af of hij toen niet al financieel onafhankelijk was. Een half miljoen zou voor mij persoonlijk al genoeg zijn, maar hij had op dat moment twee studerende kinderen en dan is een miljoen misschien inderdaad nog niet genoeg. Maar het lijkt me wel een bedrag waarmee je, ruim tien jaar geleden, ook met twee studerende kinderen relatief dicht bij financiële onafhankelijkheid bent. Volgens mij moet je dan juist defensiever, minder risicovol gaan beleggen, en niet meer risico nemen. Maar dat deed hij dus wel: meer risico nemen.

Het eerste jaar gaat het goed, maar als hij het jaar daarop terugkomt bij de bank in het buitenland blijkt het fonds verdwenen te zijn. Hij stort nog wel de jaaropbrengsten van de huur, maar laat het niet meer beleggen. Hij geeft het duidelijk op. Dat merk je later in het boek ook. Op een gegeven moment geeft hij ongelimiteerd geld uit. Het is een bekend fenomeen: als je eenmaal meer geld uitgeeft dan nodig, dan is er geen grens meer en dan geef je steeds meer uit. Je moet dat dan echt even bewust doorbreken. De hoofdpersoon in het boek doet dat niet. Dat hangt samen met andere, vreselijke, dingen die hij doet.

Al met al geen goed voorbeeld, wel een goed boek.