"Als we maar niet tussen de bejaarden komen te zitten!"

“Dan reis je zeker veel?” Ik kreeg en krijg de vraag vaak als ik vertel dat ik met proefpensioen ben, zeker als ik het moet uitleggen en het ‘een soort lange sabbatical’ noem.

De vraag ligt blijkbaar voor de hand, maar: Nee ik reis niet veel. Ja, naar mijn zus en naar mijn ouders, maar dat is niet wat de vraagstellers bedoelen. Reizen, verre reizen, naar de andere kant van de wereld, dát bedoelen ze. Houd ik dan niet van reizen? Jawel hoor. Ik vind het heerlijk om bijzondere gebouwen te bekijken (ik heb staan huilen van geluk toen ik voor het eerst in de Sagrada Familia was), de zon op mijn rug te voelen prikken, te ontdekken hoe anders de natuur kan zijn, te praten in een vreemde taal, een andere cultuur te ontdekken, oh en niet te vergeten: duiken, dat is zo mooi.

Meneer Money Wenkbrauw in de Sagrada Familia

Maar ik vind het net zo goed heerlijk om hier nog eens goed naar mijn eigen stadje te kijken, aandacht te besteden aan ons heerlijke huis, en ook hier schijnt af en toe de zon (steeds meer weer J), er is hier zoveel mooie natuur, genoeg te praten, lezen en schrijven; gelukkig houd ik ook heel erg van onze eigen taal en is er aan de cultuur hier om me heen ook nog genoeg te ontdekken. Ik duik hier niet graag (ik ben een wat luie warmwater-veelzicht-duiker), maar als bonus heb ik hier heel veel bekenden, vrienden en lieve familie om me heen.

Thuisblijven is een stuk goedkoper dan reizen. Ik heb niets tegen vliegen (behalve de enorme milieubelasting), maar (of dus) zet mij maar lekker op de fiets. Omdat ik geen inkomen heb, kies ik –meestal -, gezien alles wat er hier te genieten is, voor thuis. Maar ja, als de bonus van thuis, met name de lieve familie op vakantie wil, dan ga ik mee. Het gaat niet om zomaar een ik-heb-zin-in-vakantie-gril, die ik dan slaafs volg. Het gaat om lang gekoesterde wensen. En toevallig kwamen twee van die wensen de afgelopen maand weer boven drijven.

Dingen waar je heel blij van wordt en die je je kunt veroorloven, die moet je doen. 

Ik word blij als de mensen waarvan ik houd blij zijn, van ervaringen delen, en zoals ik hierboven ook al beschreef van veel dingen die met reizen te maken hebben. Als ik de afweging maak tussen deze reizen en een maandje langer proefpensioen, kies ik voor deze reizen. Dus ik kan het me veroorloven.

Mijn vader, die al negen jaar voor mijn moeder zorgt, zei laatst: “We hebben het hartstikke goed. Het enige wat ik soms jammer vind is dat we niet meer naar Wenen, Praag, Boedapest kunnen. Dat had ik nog graag gewild, maar dat lukt me niet meer met mama. Maar dat geeft niet, moet je eens kijken wat we nog wel kunnen.” Ik herinnerde me dat ze het vroeger inderdaad wel eens over die steden hadden. En ik hoorde (naast het ongelooflijke optimisme van mijn vader waar ik heel veel bewondering voor heb)  “dat lukt me niet meer met mama.” Dat klopt. Dus mijn eerste plan was om samen met hem te gaan en iets te regelen voor mama. Ik overlegde met mijn zus en zij had een nog beter plan: “Waarom gaan we niet met z’n vieren? Net als vroeger.” Met z’n drieën kunnen we prima voor mama zorgen in welke omgeving dan ook. Dus we gaan!

De voorpret is nu al groot.

En met Meneer had ik heerlijk diepgaande gesprekken over hoe het met ons gaat, wat onze wensen zijn, dat soort dingen. En daar kwam China weer naar boven. Hij is daar geweest voor zijn bedrijfjes. Steeds als hij terugkwam, zei hij: "Het is daar zo bijzonder. Daar wil ik met jou heen.” En nu hadden we het er dus weer over. “Ja, laten we gaan, binnen nu en drie jaar, want het is echt een grote wens en iets heel moois om samen te doen,” was in eerste instantie de conclusie. Tot we elkaar aankeken en ons realiseerden dat we net zo goed nu konden gaan. Als het tenminste betaalbaar was. We googelden, vonden een reis die alle hoogtepunten bevat die we willen zien. Buiten het seizoen, dat kan met twee pensionado’s, en dus behoorlijk goedkoop, en we boekten. Jaren had het lopen sluimeren en nu zouden we binnen het half uur boeken! We keken elkaar weer aan, somden nog even voordelen, nadelen en risico’s op, keken nog een keer goed naar de prijs (was die echt wat we dachten en konden we dat echt betalen? Ja!) en we boekten. Ik voelde een soort euforie na de laatste klik toen Meneer Money Wenkbrauw zei: “Ik hoop dat we niet tussen de bejaarden komen te zitten.”

Mijn (Money)Wenkbrauwen gingen naar beneden in een soort wat-had-je-dan-gedacht-grimas. 

Natuurlijk zitten we tussen de bejaarden als we buiten het seizoen een rondreis boeken bij een niet backpack-organisatie! Nou en?! Meneer moest even slikken, maar realiseerde zich toen ook dat het niet gaat om met wie er nog meer in de bus en trein zitten, maar dat het erom gaat dat we samen in China zijn. Joehoe, China here we come.

Wat zijn we toch geluksvogels!