Niets laten liggen

Ongeveer drie en een half jaar geleden was mijn laatste werkdag voor ik aan mijn voorproefpensioen begon. Het was ook de dag waarop een vriendin te horen kreeg dat ze borstkanker had. Het was een vreemd toeval en hoe verdrietig ook, het had ook wel iets dat het samenviel. Het was een illustratie van waarom ik niet tot mijn 71e werk wilde doen waar ik ongelukkig van werd. En het betekende dat ik meer tijd voor haar, voor ons had dan toen ik nog werkte.

Vorige week is ze overleden.

Ik voel me verdrietig, boos en verdoofd. Ik kan even niets met 'het is beter zo'. De laatste twee-drie maanden ging ze hard achteruit en werd ze steeds zieker met alle ellende die je daarbij kunt bedenken. Natuurlijk was dat vreselijk voor haar en alle lieve mensen om haar heen en natuurlijk kon dat zo niet doorgaan. Maar er is niets 'beters' aan een jonge, lieve vrouw volop in ontwikkeling, vol plannen, die doodgaat. Ze had gewoon niet in die situatie terecht moeten komen. Ze was nog lang niet klaar.

Ze was nog niet klaar, maar ze heeft ook niets laten liggen. In die drie en een half jaar benutte ze elke minuut die ze vrij was van het ziekenhuis. Elk sprankje energie werd ingezet voor iets wat ze echt graag wilde. Ze zocht vrienden op of nodigde ze uit, volgde cursussen, workshops, zocht en vond verdieping, deed dingen die ze altijd al had willen doen en organiseerde (te) gekke uitjes. Bij elk energieniveau vond ze wel iets passends, van ingesproken verhaaltjes luisteren tot uitbundig zingen in een karaokebar. Als het enigszins kon, werkte ze een paar uur in de week. Zij had namelijk werk waar ze blij van werd, dat ertoe deed, waar ze het verschil kon maken.

Dat is zo belangrijk: doe de dingen waar je blij van wordt. Dat betekent niet dat je niet mag of hoeft te investeren in je toekomst. Integendeel, maar zoek een manier, een balans waar je je gelukkig bij voelt. Dat lukt niet altijd meteen, dat geeft niet, houd ook je zoektocht en de rest van je leven tijdens die zoektocht leuk.