Dat ene schakeltje

Zonde. Ik zit (zat, gisteren, maar er was geen wifi in de trein om dit te publiceren) in een te koude trein terwijl het buiten heerlijk weer is. Mijn fiets staat thuis, met gerepareerde ketting. Toen ik zaterdag vertrok naar mijn ouders was die reparatie nog net niet af. Er was één schakeltje dat dwars lag, of eigenlijk klem zat. Met geen mogelijkheid kreeg ik hem losser. En dus ging ik zonder mijn vouwfietsje de trein in voor een lang weekend bij mijn ouders en moet ik nu ook weer het hele stuk met de trein terug in plaats van (deels) op de fiets.

Mijn ketting liep in de afgelopen weken steeds vaker van de raderen tijdens het opvouwen van mijn fiets als ik niet oplette. Ik had inmiddels een techniek ontwikkeld om het te voorkomen. Maar dat was meer uitstel van executie dan een structurele oplossing. De ketting was gewoon te veel uitgerekt. Dus we hebben een nieuwe ketting gekocht, er een paar schakels tussenuit gehaald en de ingekorte versie op mijn fietsje gelegd.
We kozen voor een goedkope ketting. Als hij lang meegaat is dat mooi meegenomen en als hij snel blijkt te verslijten, weten we dat het voor mijn fietsgedrag loont om uit te zoeken welke ketting de allerbeste is voor een goede prijs.

Meneer heeft me zaterdag geholpen, maar moest op een gegeven moment weg naar een afspraak. Dat ene dwarse schakeltje zag ik pas daarna. Het lukte mij vervolgens niet om hem goed te krijgen. Hij kwam zaterdagavond laat thuis en heeft zondag het schakeltje losser gemaakt. "Gewoon simpel een beetje wrikken," appte hij op mijn vraag "Hoe dan?". Het voelt wel een beetje suf dat het mij niet lukte, en ik voel me extra gefrustreerd dat ik nu daardoor niet door het lekkere weer kan fietsen. Daar staat tegenover dat ik langer bij mijn ouders was, want korter onderweg en dat mijn vader me van het station heeft gehaald en gebracht. Die autoritjes zijn altijd goed voor fijne gesprekken. En ik kan ook nog dit stukje tikken in de trein. Elk nadeel heb z'n voordeel.