Plan B

Plan B was er altijd al. Het was alleen niet zo concreet. Plan B is: Tegen de tijd dat het geld dat ik voor mijn voorproefje heb gereserveerd op is, en ik nog geen inkomen heb gerealiseerd, ga ik weer ‘gewoon’ werken. Gewoon werken betekent dan een baan in loondienst. Liefst een baan die ik heel leuk vind, maar hoe ‘opper’ het geld is, hoe meer concessies ik aan dat leuk zal doen.

Het geld is nog niet op, ook nog niet zo bijna dat ik al moet gaan solliciteren van mezelf. Ik kan nog een tijdje vooruit. Maar toen ik laatst aan het bedenken was wat ik met mijn belegde geld moest doen, had ik de behoefte om wat beter over mijn plannen na te denken.

Kom effe mee in mijn gedachtegang*: 

Plan A

“Als Plan A slaagt, dus als ik voldoende inkomen kan genereren met dingen die ik leuk vind, dan heb ik het belegde geld nooit nodig” was mijn eerste gedachte. Bij nader nadenken hoeft dat niet helemaal waar te zijn. Wat ik nu leuk vind, vind ik over twintig jaar misschien niet meer leuk of misschien kan ik het niet meer:

• Dat eerst gebeurde met mijn vorige baan, die was in het begin fantastisch, later niet meer. 
• Laten we voor het tweede het proefballonnetje van petsitter nemen. Ik hoop vitaal oud te worden, maar misschien komt de tijd dat ik niet meer hele stukken door weer en wind kan lopen met een hond. 

Dus ook als plan A slaagt op korte of middellange termijn, zou het slim zijn om te werken aan financiële onafhankelijkheid op de wat langere termijn, en dat doe ik door dat vermogen op te bouwen.

Plan B

Plan B is dus een gewone baan. Ik realiseer me dat de kans dat ik dat niet (meer) leuk vind of dat ik het niet meer kan, groter is dan bij plan A. Snel klaar dus. Ook hiervoor geldt: werken aan financiële onafhankelijkheid is slim. Klaar.

Chaos

Dat wist ik natuurlijk al wel, maar het is goed om het concreet te maken. En wat afgelopen week door me heen ging en ook meespeelde in de chaos in mijn gedachtegang*: Wat nou als ik een baan vind waar ik van rond kan komen, maar waar ik niet van kan sparen? Mag ik van mezelf zo’n baan accepteren? Is het dan nog wel zinvol om het hele kleine beginnetje wat ik heb te onderhouden?
Wat het antwoord op die laatste vraag is, weet ik niet zeker. Maar ik weet na kort intern beraad wel dat ik die baan van mezelf mag accepteren. Natuurlijk. En ik weet dat ‘niet kunnen sparen’ relatief is. En ik weet dat ik sowieso voor alle andere gevallen wel aan dat vermogen wil werken.

Dus. Weer een stap verder. Er is trouwens ook nog een plan C. Daar kom ik op terug (hoewel mijn blogdiscipline niet zo goed reageert op mijn eigen cliffhangers).

*De zin ‘Kom effe mee in mijn gedachtegang’ is van Brainpower. In zijn nummer komt er nog ‘kun je lache man’ achtera(a)n. Ik houd van die zelfspot en zou dat ook zeker over mezelf willen en kunnen zeggen. Wat een zootje, op-en-neer-geschiet en wat-heeft-dat-er-nou-weer-mee-te-maken? komt in mijn gedachtegang voorbij. Maar het lukt me niet om die chaos grappig weer te geven, laat staan te integreren in een enigszins helder verhaal. Dus ik beloof maar geen lach, hoewel je wel mag lachen om mijn blogje, graag zelfs, lachen is gezond. 
En dan nog iets anders: toeval bestaat: het nummer past ook nog wonderwel bij mijn laatste zin.