Let the sun shine

Ik wil altijd meer. Of misschien niet altijd, maar gisteren wel. Het was een superdag geweest: geen wolkje aan de lucht. Dat constateerde Meneer Money Wenkbrauw halverwege de middag na een blik op de zonnepanelen-app. Ik beaamde het op basis van mijn zonovergoten uitzicht.

Moonshine

's Avonds liep ik naar boven (waar wij koken en eten) en zag een wel erg felle lamp van hoog door het glas in lood naar binnen schijnen. Wie heeft die daar opgehangen en hoe? O wacht, het is de maan. En ineens hoopte ik dat we ook die energie konden opvangen en omzetten in elektriciteit. Niks mis met tweede- of derdehands.

Enthousiasme

Ik liep snel door om mijn 'plan' met Meneer Money Wenkbrauw te bespreken. Waarom ik haast had, weet niemand; het is niet zo dat we 's avonds gordijnen over die panelen doen, die we nu als de wiedeweerga open moesten schuiven. Laten we het enthousiasme noemen.

Rekenen

Meneer trok even zijn Wenkbrauwen op, maar neemt mij altijd serieus. Hij pakte google erbij en ging aan het rekenen. Helaas, de maan levert maximaal 0,1 lux. Dat is een miljoen keer zo weinig als de zon en komt neer op 0,03 Watt. Daar kunnen we geen bruikbare elektriciteit van maken; de installatie verbruikt meer.

Romantiek

We moeten het voorlopig nog even doen met alle andere energie die de maan geeft (ik houd het bij romantiek). Voorlopig, zeg ik, want ik geloof in technische vooruitgang. Er komt vast een dag dat we panelen kunnen maken die ook maanlicht in elektriciteit omzetten.

Zonnepanelen

En zo heb ik jullie terloops gemeld dat onze zonnepanelen liggen, al 9 dagen. Tja, ik heb de uitdrukking 'van de daken schreeuwen' al in mijn vorige blogje gebruikt, maar een heuglijk feit is het wel. We zijn er erg blij mee, checken vrij vaak de app. (Dat zal nog wel minder worden.)
Het is een goede week geweest: omdat het februari is, verwacht je heel weinig maar er was veel zon afgelopen dagen en dan gaat het gewoon hard. Het voelt goed om een klein steentje bij te dragen aan schonere energie.

Proces

Nog even over het proces: Na een razendsnel akkoord van de monumentencommissie duurde het vijf weken voor we de vraag kregen om aanvullende informatie. Die gevraagde informatie hebben we binnen anderhalve week aangeleverd en toen begon het wachten.

Passief

We houden van passief inkomen, maar niet van passief wachten op dat inkomen. Dus maar eens een belletje eraan gewaagd.
"Ja, die aanvraag heb ik gezien, ziet er goed uit. Maar het is druk en het systeem ligt plat."
Een week later was het antwoord hetzelfde. Dat kan natuurlijk, drukte los je niet makkelijk op in een week en zeker niet als je systeem platligt, maar dan moet er dus meer prioriteit naar het systeem of er moet een workaround komen. Anyway, we hebben vriendelijk uitgelegd hoe vervelend we het vonden.

Uit z'n dak

Vlak voor Kerst kwam de vergunning binnen. Ik denk echt dat de behandelend ambtenaar daar heel hard z'n best voor heeft gedaan. Dat is fijn.
Onze panelenman had natuurlijk ook gewoon vakantie, maar zo'n vergunning moet toch nog eerst zes weken ter inzage liggen, én er zou nog een veiligheidsplan moeten komen. Toen ging onze panelenman even uit zijn dak (woordgrap). Zo'n veiligheidsplan is voor heel andere situaties. Nadat hij was uitgeraasd heeft hij heel rustig de gemeente gebeld, alles uitgelegd en ze uitgenodigd voor een bezoekje. Daar gingen ze mee akkoord. Fijn!

Lovende inspectie

We liepen vervolgens nog een weekje vertraging op door ziekte, maar nu liggen ze. De inspectie was lovend over de constructie en de veiligheidsmaatregelen (want die waren er natuurlijk wel; we wilden alleen niet weer een plan indienen dat aan allerlei vormvereisten moet voldoen).

Conclusie

Conclusie over het vergunningenproces: bellen, praten, uitleggen en soms een beetje terugduwen helpt, maar toch is het fijn dat een vergunning meestal niet nodig is voor zonnepanelen want er gaan zo een paar maanden overheen.