Ongenode gasten

Oeps. We hebben gistermiddag iets gedaan wat niet zo netjes is. Maar we wisten het echt niet.

Open Huizen

We gingen in het kader van ons 100-huizen-in-100dagen-project op pad. We hadden twee Open Huizen vlak bij elkaar gevonden. Bij het eerste appartement waren we relatief snel klaar. Zestig vierkante meters, recent opgeknapt en leeg. Heel overzichtelijk (ondanks de vele andere kijkers). We daalden nog even de trap af om een blik in de berging te werpen (netjes) en we konden door.

"Dit is mijn kamer" 

We liepen naar de andere kant van de straat en belden aan bij het andere huis.
“We komen voor het open huis.” 
“O kom maar boven,” en zzzzz ging de deur open. We werden binnen gelaten door een man en zijn dochtertje. Dochter opende haar slaapkamerdeur voordat we iets konden zeggen. “Hier is mijn kamer, kijk. Er was net ook een man die ons huis misschien gaat kopen. We hebben ook een kat. Dit is mijn kamer. Kijk, hier heb ik …”
Na een paar minuten vroeg de man: “Komt de makelaar eraan?” Dat wisten we niet, en we concludeerden samen dat die dan zo wel zou komen.

Papa vertelt verder 

De vriendelijke man nam het over van zijn dochtertje en vertelde honderduit, over het appartement en over andere dingen: “Tien jaar gelden ging ik op vakantie naar de Filipijnen, voor mijn vrouw. Die heb ik daar gevonden. Ik was er vier maanden. Kijk dit is een foto van haar, en dit ook.” 

Ik kon niet anders dan me afvragen of hij daar vier maanden was om een vrouw te zoeken of dat het andersom was. Dat hij vier maanden bleef omdat hij haar gevonden had. Het gaat me niets aan en het maakt niets uit, maar ik heb nou eenmaal een nieuwsgierige aard (‘benieuwd en betrokken’ noem ik het ook wel). Ik heb het natuurlijk niet gevraagd. 

Dat was ook lastig geweest, want de man vertelde maar door. Gelukkig ook over het huis, maar we moesten wel alle zeilen of eigenlijk filters bijzetten om de goede informatie eruit te krijgen. Ook visueel moesten we behoorlijk filteren. Hoewel de man ons (ongevraagd) verzekerde dat hij heel veel had opgeruimd, “Dozen hebben we naar beneden gebracht, dozen!” stond het nogal vol. Als hij even ademhaalde, vulde zijn dochtertje de nauwelijks ontstane stilte. “De kat hebben we gratis gekregen en we hebben ook een goudvis.” Ze liet ons ook haar mooiste boek zien, ze sloeg het open bij het hoofdstuk Ongenode gasten. "Kijk dan wat een enge plaatjes!" 

Ze vertelde ook wat dingen die je misschien beter niet kunt vertellen aan mensen waarvan je hoopt dat ze je huis (of het huis van je papa) kopen. Bijvoorbeeld toen haar vader vertelde dat er genoeg parkeerruimte was. “Ja maar niet hierachter toch pap?” Papa vulde direct aan: “Nee je moet je auto niet hierachter neerzetten want dan wordt er ingebroken. Er lopen allemaal … eh, nou ja, en als ze dronken zijn, tikken ze een ruitje in. Nou ja, dat is een keer gebeurd.” 

We hadden genoeg gezien. Niet vanwege dat ingetikte ruitje hoor, maar we waren er al twee keer zo lang als in het andere appartement, terwijl het qua oppervlakte vergelijkbaar was.

Witlof

Het viel niet mee om weg te komen. Op de galerij kregen we nog een uitgebreide uiteenzetting over de vreemde verwachtingen die de bovenbuurvrouw van haar man had. Ik zal jullie de details besparen. Toen hij begon over wat hij kookte “aardappeltjes met bloemkool of witlof”, maakte Meneer Money Wenkbrauw een bruggetje “Wij moeten ook maar eens naar de witlof dus we gaan er nu echt vandoor. Nogmaals bedankt voor de rondleiding.” Een leugentje om bestwil: wij houden niet zo van witlof en dat stond ook echt niet op het menu voor die avond.

Foutje

Lopend naar de auto verbaasden we ons erover dat we de makelaar helemaal niet gezien hadden. “Als je zo’n klant hebt, dan zorg je als makelaar toch dat je erbij bent tijdens een Open Huis?!” Begrijp me goed, de man was erg vriendelijk en enthousiast. Maar, nou ja, niet zo effectief in zijn informatievoorziening. “Gek eigenlijk ook dat er geen andere mensen waren.” We keken elkaar aan. We zouden ons toch niet vergist hebben? Even snel controleren. Oeps, jawel hoor: geen enkele vermelding van een Open Huis op dit adres, niet op Funda en niet op de site van de makelaar zelf. Geen flauw idee hoe we erbij kwamen.

Ik voel me er een beetje lullig over. Onze bedoelingen waren oprecht en de vergissing was ook oprecht, en ik denk dat er ook ‘no harm done’ is, maar toch voelt het niet netjes.