Weekmenu

Ik weet wat ik morgenavond eet, en dat weet ik al heel lang. Meestal ben ik met eten niet zo goed in vooruit denken. Het is al heel wat als ik in de supermarkt sta en denk: “Zal ik kip voor morgen meenemen?” Dat gebeurt zelden, laat staan dat ik een week vooruit denk.

Aanpassen

Daar schijn ik flinke besparingen mee mis te lopen. Vrijwel elk bespaarblog geeft die tip. Het klinkt ook wel logisch, maar mijn kanttekening erbij is dat het ook wel bij je moet passen. Ik heb het een paar keer geprobeerd, en op de een of andere manier eindigde het er altijd mee dat er iets lag te verpieteren in de koelkast. Natuurlijk had ik dat kunnen voorkomen, ik had in plaats van ‘bij je moet passen’ ook kunnen schrijven ‘dat je je wel moet aanpassen’. Tja.

Restjes

Naast het ‘passen’, denk ik dat niet vooruit kopen ook zo zijn voordelen heeft. Gisteren nog. Meneer Money Wenkbrauw bedacht donderdag dat hij vrijdag een feestje met barbecue had. Als we al eten hadden ingekocht, had zijn portie in de diepvries gemoeten want we eten vanavond en morgenavond niet thuis. Dan moet je dus hopen dat je een bevriesbare maaltijd had gepland. Bovendien had ik niet zo’n zin om voor m’n eentje boodschappen te gaan doen (in de sneeuw). Ik dook dus koel- en voorraadkast in en vond daar restjes waarmee ik mijn lievelings (nou ja, hoog scorend) maaltje kon bereiden.

Kortom: voor mij werkt een weekmenu niet zo, omdat ik me daar niet voldoende voor aanpas. Misschien komt het nog ooit.

Speciaal

Maar goed, er zijn dus momenten dat ik wel ruim vantevoren weet wat ik eet. Zo eet ik over 320 dagen moos met worst, en morgen eet ik frikadel speciaal. Alle principes gaan overboord. Ik zal niet aan de jonge man of vrouw achter de toonbank vragen of ze ook een frikadel met beter-leven-ster hebben, ik zal niet vragen of ze ook een frikadel met minder zou hebben, of hoeveel onnodige suiker er in de saus zit. Nee, ik trek mijn pak uit – hoewel je in een minionpak ook best een frikadel kan eten – bestel een frikadel en geniet ervan. Alaaf.